Atom bombası saldırısından sonra ölenleri kıskanan, yaşayan ölüler...
Hiroshima ve Nagazaki'de atom bombası saldırısından
kurtulanlara , 被爆者 , Hibakusha derler. Japonca'dan “ bombalanmışlar “ ya da “ Patlamadan
zarar görmüş kişiler “ olarak çevrilebilir.
Atom bombasından yayılan radyasyon tarafından kirletilmiş ve lanetlenmiş, "Ölenleri kıskanan yaşayan ölüler" olarak yorumladım ben. O zamana değin var olmamış bir kıyametin kurbanları, böylece bir isme de kavuşmuşlardı.
Atom kıyametinden kurtulabilenler, yaralı ve çaresizdiler. Bombanın neden olduğu basınçla ses duvarını aşarak, patlamanın merkezinden dışarı doğru uçuşan cisimler, tüfekten çıkan mermiler gibiydiler neredeyse. Basıncın ve ısının neden olduğu yaralara, geride kalanlar bir şekilde alışıktılar. Ama yakınlarını, sevdiklerini kaybetmiş bu yurtsuz, kimsesiz ve yaralı ruhların, artık alışılmadık yeni tür bir yaraları daha vardı. ‘ Işın yarasıydı ‘ bu. Patlamanın merkezi dışında (episentrum) kalanlar, yoğun bir şekilde ışına maruz kalmışlardı.
Yüz binlerce Hibakusha, ömürlerinin sonuna dek bedensel ve ruhsal acılar çekecek, hatta kendilerinden sonraki nesil de bu laneti taşımaya devam edecekti.
Bu alışılmadık yaralanmaların ne olduğu ve nedeni anlaşılmadığından, bulaşıcı hastalığa maruz kalanlar gibi toplumdan dışlanacak, yalnızlaşacaklardı. Sakatlıklarından dolayı çalışamayıp işsiz kalacaklar, maddi ve manevi yoksunluk ve yoksulluk yaşayacaklardı.
Hiroshima saldırısı sırasında, nüfusun yüzde onu kadar tahmin edilen Koreli Hibakusha’ların durumu daha da vahimdi.
Ancak Hibakusha’ ların hepsi atom bombası kurbanı olmayı kabul etmedi ve bir Hibakusha hareketi oluştu. “ Bundan sonra atom bombası kurbanları olmasın “ sloganıyla geri kalan yaşamlarını atom bombası karşıtı harekete adadılar. Nihon Hidanyko (Japon Atom bombası kurbanları birliği) kuruldu. Kore’de de “ Association for the Korean Atomic Bomb Victims “ kuruluşu altında toplandılar.
Hibakusha’ların vasiyeti...
Hibakusha’lar her türlü acıya, yalnızlığa, dışlanmaya, olumsuzluğa rağmen, yaşamayı seçmişlerdi. Hemen hepsi de o zamanlar genç yaştaydılar ve ailelerini, sevdiklerini, sosyal çevrelerini yitirmişlerdi. Yaralıydılar, yalnızdılar. Bir ceset denizini aşıp çıkmışlar, sadece bedenleri değil, ruhları da yaralıydı. Bio–Psiko-Sosyal olarak kelimenin tam anlamıyla bitiktiler. Ama yaşamayı seçtiler ve insan olarak yaşama iradesini ve cesaretini asla yitirmediler.
Her zaman Atom bombasına karşı oldular ve yaşadıklarını, hikâyelerini durmadan paylaşıp, insanlığı, gidilen bu çılgın yoldan çevirmeye çalıştılar. Buna ikna etme çabalarını hiçbir zaman bırakmadılar. Amaçları, bu bombanın bir daha asla kullanılmamasını sağlamaktı.
Hibakusha’ lar düşmanlık, kin, nefret ve intikam düşüncelerini bıraktılar. Çünkü bu duygular, insanlığın sonunu getirecek duygulardı. Güven ve adaletle, tüm insanlık ve gelecek nesiller için yaşanılır bir dünya kurulabilmesi için katkıda bulunmaya karar verdiler.
Hiroshima ve Nagazaki' de kullanılan bombaların ilk, ilkel ve başlangıç modelleri olduklarını, günümüzdeki atom ve hidrojen bombalarının ne kadar güçlü olduğunu, bu makalede vurgulamama gerek yok. Hele gezegenimizdeki yaşamı kaç kez yok etmeye, insanlığı kaç kez ortadan kaldırmaya (Overkill) yetecek sayıda ve güçte atom bombasına sahip olduğumuza ise hiç değinmeyelim.
Uluslararası ‘ Barış Yılı ‘ olan 1986' dan beri, NHK (Ulusal Japon Kanalı) ve “ Hiroshima Peace Cultural Center “ tarafından 100 Hibakusha’ nın anısı kayıt altına alınmış ve internette “ Voice of Hibakusha “ olarak yayınlanmaya başlanmış. İngilizceye çevrilmiş bu anıları/vasiyetleri, İngilizcesine güvenip Türkçeye çevirecek ve bunları derleyip internette yayınlayacak birilerini bekliyor Hibakusha’l ar, seslerini bizlere duyurabilmek için.
Bir site kurup her hafta bir anı yayınlansa ve üyelerin mail adresine de gönderilse, en az 2 yıl bu atom bombası kurbanlarının anılarını ve vasiyetlerini gündemde tutma şansımız olurdu.
Bakalım bu projeye kim sahip çıkabilecek...
Atom bombasından yayılan radyasyon tarafından kirletilmiş ve lanetlenmiş, "Ölenleri kıskanan yaşayan ölüler" olarak yorumladım ben. O zamana değin var olmamış bir kıyametin kurbanları, böylece bir isme de kavuşmuşlardı.
Atom kıyametinden kurtulabilenler, yaralı ve çaresizdiler. Bombanın neden olduğu basınçla ses duvarını aşarak, patlamanın merkezinden dışarı doğru uçuşan cisimler, tüfekten çıkan mermiler gibiydiler neredeyse. Basıncın ve ısının neden olduğu yaralara, geride kalanlar bir şekilde alışıktılar. Ama yakınlarını, sevdiklerini kaybetmiş bu yurtsuz, kimsesiz ve yaralı ruhların, artık alışılmadık yeni tür bir yaraları daha vardı. ‘ Işın yarasıydı ‘ bu. Patlamanın merkezi dışında (episentrum) kalanlar, yoğun bir şekilde ışına maruz kalmışlardı.
Yüz binlerce Hibakusha, ömürlerinin sonuna dek bedensel ve ruhsal acılar çekecek, hatta kendilerinden sonraki nesil de bu laneti taşımaya devam edecekti.
Bu alışılmadık yaralanmaların ne olduğu ve nedeni anlaşılmadığından, bulaşıcı hastalığa maruz kalanlar gibi toplumdan dışlanacak, yalnızlaşacaklardı. Sakatlıklarından dolayı çalışamayıp işsiz kalacaklar, maddi ve manevi yoksunluk ve yoksulluk yaşayacaklardı.
Hiroshima saldırısı sırasında, nüfusun yüzde onu kadar tahmin edilen Koreli Hibakusha’ların durumu daha da vahimdi.
Ancak Hibakusha’ ların hepsi atom bombası kurbanı olmayı kabul etmedi ve bir Hibakusha hareketi oluştu. “ Bundan sonra atom bombası kurbanları olmasın “ sloganıyla geri kalan yaşamlarını atom bombası karşıtı harekete adadılar. Nihon Hidanyko (Japon Atom bombası kurbanları birliği) kuruldu. Kore’de de “ Association for the Korean Atomic Bomb Victims “ kuruluşu altında toplandılar.
Hibakusha’ların vasiyeti...
Hibakusha’lar her türlü acıya, yalnızlığa, dışlanmaya, olumsuzluğa rağmen, yaşamayı seçmişlerdi. Hemen hepsi de o zamanlar genç yaştaydılar ve ailelerini, sevdiklerini, sosyal çevrelerini yitirmişlerdi. Yaralıydılar, yalnızdılar. Bir ceset denizini aşıp çıkmışlar, sadece bedenleri değil, ruhları da yaralıydı. Bio–Psiko-Sosyal olarak kelimenin tam anlamıyla bitiktiler. Ama yaşamayı seçtiler ve insan olarak yaşama iradesini ve cesaretini asla yitirmediler.
Her zaman Atom bombasına karşı oldular ve yaşadıklarını, hikâyelerini durmadan paylaşıp, insanlığı, gidilen bu çılgın yoldan çevirmeye çalıştılar. Buna ikna etme çabalarını hiçbir zaman bırakmadılar. Amaçları, bu bombanın bir daha asla kullanılmamasını sağlamaktı.
Hibakusha’ lar düşmanlık, kin, nefret ve intikam düşüncelerini bıraktılar. Çünkü bu duygular, insanlığın sonunu getirecek duygulardı. Güven ve adaletle, tüm insanlık ve gelecek nesiller için yaşanılır bir dünya kurulabilmesi için katkıda bulunmaya karar verdiler.
Hiroshima ve Nagazaki' de kullanılan bombaların ilk, ilkel ve başlangıç modelleri olduklarını, günümüzdeki atom ve hidrojen bombalarının ne kadar güçlü olduğunu, bu makalede vurgulamama gerek yok. Hele gezegenimizdeki yaşamı kaç kez yok etmeye, insanlığı kaç kez ortadan kaldırmaya (Overkill) yetecek sayıda ve güçte atom bombasına sahip olduğumuza ise hiç değinmeyelim.
Uluslararası ‘ Barış Yılı ‘ olan 1986' dan beri, NHK (Ulusal Japon Kanalı) ve “ Hiroshima Peace Cultural Center “ tarafından 100 Hibakusha’ nın anısı kayıt altına alınmış ve internette “ Voice of Hibakusha “ olarak yayınlanmaya başlanmış. İngilizceye çevrilmiş bu anıları/vasiyetleri, İngilizcesine güvenip Türkçeye çevirecek ve bunları derleyip internette yayınlayacak birilerini bekliyor Hibakusha’l ar, seslerini bizlere duyurabilmek için.
Bir site kurup her hafta bir anı yayınlansa ve üyelerin mail adresine de gönderilse, en az 2 yıl bu atom bombası kurbanlarının anılarını ve vasiyetlerini gündemde tutma şansımız olurdu.
Bakalım bu projeye kim sahip çıkabilecek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder